Wolborska jesień

na chodniku
mojej wyobraźni
leżą liście
purpurowo złote
zmęczone życiem odpoczywają
w promieniach
delikatnego
dobrodusznego
słońca samotne nagie
włosy mądrości
zamarzniętych drzew
nie słyszą
przypowieści wiatru
o białej przyszłości

nie wierzą kolejny raz
w uroki pierzyny
nie dając się zwieść
nie słońce lecz para
z rdzawych kanalizacji
jest dla nich matką

na krótko

nie na tyle silna

podróż do słońca

wydała im się naiwna

trwają w jesiennym bezruchu

z ostatkami

nieuzasadnionej nadziei

Michał Kamil Kaźmierczak

Wiersz pochodzi z tomiku “W gonitwie życia” wydanym w 2012 roku nakładem łódzkiego wydawnictwa “Astra”